Internet gaat goed los op de uitspraken die Jan Smeets deed in het interview met 3voor12, en, eerlijk gezegd, terecht.
Nu, dat Jan nog steeds een beetje pissig is op Werchter Boutique, dat dit jaar tegelijk met Pinkpop plaatsvond om Metallica neer te kunnen zetten, dat begrijp ik.
Ik heb Jan best hoog zitten, en het gevoel dat het bij hem nog altijd écht om de muziek draait, maar in 2012 zijn festivals voornamelijk BIG business, en draaien ze (ook) om geld. Een kleine vergelijking met mijn eigen bedrijf; als wij een grote aanvraag binnenkrijgen weten we dat onze concullega’s die óók krijgen, en dat we ons uiterste best moeten doen die tóch binnen te halen.
Alleen het feit dat je met ons (hopelijk) gezelliger bier kunt drinken dan met de accountmanager van een ander bedrijf is simpelweg niet voldoende. Kiest de klant voor het andere bedrijf, dan laten we weten dat we dat jammer vinden en dat we hopelijk de volgende keer weer een kans krijgen. Als ik het andere bedrijf kén en weet wie het is bel ik ze nog even op om ze te feliciteren.
Moddergooien zorgt alleen voor meer ellende.
Jan gaat verder met klagen over andere festivals; er spelen ’te veel bands’, ze gaan te laat door en ze duren te lang. Jan, als je dit leest, het is heel simpel; als je buurman het anders doet en daar succes mee heeft, misschien is het dan de moeite om eens te kijken of je daar zelf niet iets mee kunt.
Gelukkig roept ie nog nét niet dat ze bij de Zwarte Cross een alcoholcontrole moeten houden bij de startlijn van de cross…
Het zou eigenlijk niet om die ene band moeten draaien…
Nu, waar ik persoonlijk denk dat het misgaat, is dat Pinkpop anno 2012 nog altijd een festival is dat echt om de muziek draait. Jan zegt zelf al dat je Racoon op iedere hoek van de straat kunt zien voor 10 euro (kaarten voor de theatertour liggen rond de 30 euro…) en dat ie daar geen kaartjes op verkoopt, maar Lowlands verkoopt al uit voor ze ook maar 1 band bekendmaken.
Waarom? Simpel; ze spreken het publiek al aan vanwege het festival zelf, de sfeer en de beleving. Natuurlijk moeten er ook wat grote namen staan, maar het draait niet om die ene band.
De Zwarte Cross, Paaspop (en zo zijn er nog zat anderen te noemen), allemaal bieden ze je een ervaring, en als je net hebt staan genieten bij een band waarvan je de naam al vergeten bent voor ze het podium afstappen zal dat de gemiddelde bezoeker worst wezen.
Groei mee met je bezoeker/klant.
Bob Dylan zong het al voor Pinkpop voor het eerst plaatsvond; The Times They Are a-Changin’. En de boodschap is heel simpel, als je klant verandert, dan moet je als festival/leverancier mee veranderen, en anders ga je klanten verliezen.
Vasthouden aan een structuur die langzaam maar zeker minder bereik heeft gaat je op de lange termijn opbreken; dat zou in de muziekindustrie toch duidelijker moeten zijn dan in welke industrie ook.
Toch nog even dit
Wat nu gemakshalve even vergeten wordt is dat Pinkpop en Jan Smeets al sinds jaar en dag een enorme (POSITIEVE) invloed hebben op de Nederlandse live-industrie en ook op hoe grote internationale artiesten Nederland ervaren.
Laten we hem niet op basis van 1 interview met wat onvoorzichtige uitspraken helemaal afschrijven.