Mijn vriendin Femke ging gisteren op vakantie met de camper (zelf houd ik daar niet zo van, ik ben liever thuis), maar op iets meer dan een uur van huis brak er een veer en stond ze stil.
Veel gedoe en uren later werd ze eindelijk opgehaald door de ANWB die haar (met camper) terugbrachten tot het eerste dorp in Nederland (wat dan in ons geval toevallig ook nog eens het dorp is waar haar vaste garage zit, dus daar staat de camper nu ook 🙂 )
Ik ben haar op gaan halen en was onderweg even langs de kebab gereden; ik wist niet wat voor stemming ze zou hebben, maar van ‘eten’ in welke vorm dan ook wordt die meestal beter haha
Die stemming? Opperbest (en nog een tikkeltje beter dan dat NA de kebab).
Ze zei zelf direct “Toen ik de KABOENK hoorde was ik natuurlijk wel even flink van slag, maar ik dacht al snel; dan maar een wijntje en wat later op vakantie! Het is wat het is!“.
Wat de oude stoïcijnen ons leren (zonder het stoffige gedoe)
Die oude Griekse en Romeinse denkers hadden het eigenlijk al door: het zijn niet de gebeurtenissen zelf die ons deren, maar onze reactie erop. Marcus Aurelius (ja, die van die Netflix-serie Gladiator) schreef het al: “Het zijn niet de dingen zelf die ons raken, maar onze oordelen erover.”
Dus als je bedrijf door een crisis gaat, je relatie stuk loopt of je gezondheid je in de steek laat – dat is op zich al zwaar genoeg. Maar het échte lijden? Dat creëren we vaak zelf, door er mentaal in te blijven hangen.
Oké Richard, mooi verhaal. Maar hoe dan?
Het klinkt misschien als van die makkelijke “kop op!”-praat. Maar dat is het niet. Het gaat om een fundamenteel andere kijk op tegenslag. Hier zijn drie praktische inzichten die mij enorm hebben geholpen:
– Accepteer wat je niet kunt veranderen – Energie steken in vechten tegen het onvermijdelijke is als zwemmen tegen een tsunami in. Stop ermee.
– Focus op wat je wél kunt doen – Er is altijd íets wat binnen je controle ligt. Al is het maar hoe je er mentaal mee omgaat.
– Gebruik tegenslag als leerschool – Elke crisis is een kans om sterker te worden. Niet omdat het leuk is, maar omdat het nou eenmaal zo is.
De échte kunst
De échte kunst is niet om nooit meer in de shit te belanden. Dat is onmogelijk. De kunst is om, als je er middenin zit, jezelf de vraag te stellen: wil ik hier in blijven rollen, of wil ik kijken wat ik kan redden?
Het stoïcijnse gedachtegoed leert ons niet om emotieloos te worden. Het leert ons juist om onze energie te steken in wat wél zin heeft. En soms betekent dat: accepteren dat iets shit is, maar weigeren om het nog erger te maken dan het al is.
Hoe nu verder?
Als jij nu ergens middenin zit wat behoorlijk shit is, stel jezelf dan eens deze vragen:
– Wat kan ik op dit moment wél beïnvloeden?
– Welk deel van mijn stress komt door de situatie zelf, en welk deel door mijn reactie erop?
– Als ik over een jaar terugkijk, hoe zou ik dan willen dat ik hiermee ben omgegaan?
Want ja, soms is het leven gewoon even shit. Maar dat betekent niet dat we er in hoeven te blijven rollen. We kunnen ook opstaan, onszelf afkloppen, en kijken wat de volgende stap is.
Wil je hierover doorpraten? Laten we een keer koffie drinken. Soms helpt het al enorm om je verhaal te delen met iemand die snapt waar je doorheen gaat.
En vergeet niet: het is oké als het even niet oké is. Maar blijf niet langer in de stront liggen dan nodig is.