Een advies dat eigenlijk standaard is voor iedere traumatische gebeurtenis in ieders leven. Erover blijven praten. Gisteren kwam ik tot de conclusie dat ik dat niet genoeg, of in ieder geval, niet genoeg op de juiste manier en met de juiste mensen doe. En dat wil ik met jullie delen.
Waarom? Nou, eigenlijk heel simpel, toen Sharon ziek werd hebben we besloten om ‘alles’ publiek te delen, want dan zouden we niet alles steeds opnieuw hoeven te vertellen EN we konden ook eenvoudig de mensen op de hoogte houden die daar mogelijk zelf niet om zouden (durven) vragen.
Ik ben dat minder en minder gaan doen, want ja, van alles aan de hand; een (halve) depressie, een nieuwe liefde (die minder ‘online leeft’ dan wij deden/ik doe), tegenslagen die niet gedeeld hoeven te worden, en ook een nieuwe onderneming, waar (in mijn hoofd tenminste) enthousiasme belangrijker is. Oh, en buiten dat is er ook nog altijd het belangrijke credo ‘nobody likes a whiner‘, waar ik ook sterk in geloof.
Oh en de reden waarom ik er nu voor kies om een stuk op mijn site te schrijven in plaats van, wat we voorheen deden, stukken rechtstreeks op facebook en twitterx te delen, is dat ik weet dat straks niet iedereen op de link gaat klikken als ik die deel (ik doe iets met internet en online marketing enzo he). Alleen de mensen die WILLEN lezen wat ik te vertellen heb doen dat (en hier en daar een hater, maar dat is ook prima).
Dus, gisteren kwam ik tot de conclusie…
We hadden een meeting van die Metal Business Club dus, die de meesten van jullie ondertussen wel kennen, en het was echt een hele fijne. Toen ik in de auto naar huis stapte wilde ik erover vertellen, maar (om redenen) was niemand bereikbaar, en toen moest ik even heel kort hard janken, omdat ik me besefte dat ik eigenlijk maar één iemand wilde bellen, Sharon.
Die was natuurlijk vanaf moment nul (2009) deelgenoot in dit plan, en zoals we elkaar altijd aanmoedigden om achter je dromen aan te jagen lag ook dit plan dus nog op die plank, tot vorig jaar. Als ze er nog geweest was zou ze voor me opgebleven zijn (ze ging meestal op tijd slapen), wetende dat ik sowieso nog even moest vertellen, me uit hebben laten razen en dan met haar typische glimlach zou zeggen “ik ga nu echt naar bed schat”. Ze zou trots en blij zijn geweest, met wat we aan het doen zijn.
Ik werd er niet verdrietig van, maar juist warm. Ik besefte me dat ik vaker (misschien wel ‘vaak’) thuis kom in een huis waar Sharon niet is, en ik het niet DAAR over heb, maar mijn emotie loslaat over de teringzooi op puberkamers, het vreten van de hond of een andere willekeurige aanleiding om ergens iets over te voelen. Ingewikkeld allemaal.
Ingewikkeld? MUMMIES, die zijn pas ingewikkeld!
Wat ik me nog meer realiseerde, is waarom ik dat doe (deed). De belangrijkste reden is dat er toch niemand op kan reageren zoals Sharon dat gedaan zou hebben, want alle relaties die ik nu heb (met mijn vriendin, mijn kinderen en vrienden) zijn anders, en dat is logisch en daar is niks mis mee.
Dan zijn er de triggers; ik kom opgewonden en met positieve energie (laat) thuis, en die energie komt er ergens uit. En daar kan (en moet) ik wat mee, en dat kan dus ook op een GOEDE manier.
Ik heb dan ook thuis tegen mijn kinderen verteld dat ik
- Een hele fijne avond had gehad
- Dat eigenlijk aan mama had willen vertellen (en ‘niemand anders’)
- Mezelf besefte dat ik dat juist vaak uit in “wat een troep hier in die kamer godverdomme!”
- Dat ik daar van baal
- Dat dat anders kan
- En dat ik fucking veel van ze hou, trots op ze ben en we het samen gaan maken
Daarna heb ik even de tijd genomen om een paar goede vrienden en vriendinnen er (kort) over te vertellen. Yep, na middernacht nog een beetje gaan lopen appen, maar ik moest het gewoon even kwijt, want ik was vergeten om erover te blijven praten.
Dat kan ik beter doen. Dat ga ik beter doen.